എന്റെ ഗ്രാമ്യനിയോഗത്തിലേക്കെന്നെക്കൊണ്ടുപോവുക, സൂര്യ,
പ്രാക്തനവനങ്ങളിലെ മഴയിലേക്കെന്നെക്കൊണ്ടുപോവുക.
എനിക്കു തിരിയെത്തരികയതിന്റെ പരിമളം,
മാനം പൊഴിക്കുന്ന വാളുകൾ,
പുല്മേടുകളിലെയും കല്പുറങ്ങളിലെയും നിർജ്ജനശൂന്യത,
ആറ്റിറമ്പുകളുടെ നനവും ദേവതാരങ്ങളുടെ ഗന്ധവും,
പെരുമരങ്ങളുടെ വിദൂരനിബിഡതയിൽ
ഹൃദയം പോലെ ത്രസിക്കുന്ന കാറ്റും.
മണ്ണേ, നിന്റെ നിർമ്മലോപഹാരങ്ങളെനിക്കു തിരിയെത്തരിക,
വേരുകളുടെ പ്രൗഢിയിലൂന്നിയുയർന്ന മൗനത്തിന്റെ ഗോപുരങ്ങൾ.
ഞാനാകാതെപോയതിലേക്കെനിക്കു മടങ്ങിപ്പോകണം,
അത്രയുമാഴങ്ങളിൽ നിന്നു മടങ്ങാനെനിക്കു പഠിക്കണം,
പ്രകൃതിയിൽ ജീവിക്കാൻ, ജീവിക്കാതിരിക്കാനെനിക്കാകട്ടെ.
കല്ലുകൾക്കിടയിൽ മറ്റൊരു കല്ലാവാം, ഒരിരുണ്ട കല്ലാവാം ഞാൻ,
പുഴയൊഴുക്കിക്കൊണ്ടുപോകുന്ന വെറുമൊരു വെള്ളാരങ്കല്ല് .
