വിട്ടുപോകുന്ന വീടിന്‌ - നെരൂദ

പരിഭാഷ : വി.രവികുമാര്‍
 
പോയിവരട്ടെ,
വീടേ!
പറയാനാവില്ല
മടക്കം:
നാളെ, മറ്റൊരു നാള്‍,
കുറേക്കാലം കഴിഞ്ഞ്,
ഏറെക്കാലം കഴിഞ്ഞും.
ഒരു യാത്ര കൂടി,
ഇന്നെനിക്കു പക്ഷേ പറഞ്ഞേതീരൂ,
കല്ലു കൊണ്ടുള്ള നിന്റെ ഹൃദയത്തെ
എത്രമേല്‍ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു
ഞങ്ങളെന്ന്;
എത്ര ചൂടു നീ
ഞങ്ങള്‍ക്കു തന്നു,
കുഞ്ഞുമുന്തിരിപ്പഴങ്ങള്‍ പോലെ
മഴത്തുള്ളികള്‍ ചൊരിയുന്നു
നിന്റെ മേല്‍ക്കൂരയില്‍
മാനത്തിന്റെ
വഴുക്കുന്ന സംഗീതം!
ഇതാ ഞങ്ങള്‍
നിന്റെ ജനാലകളടയ്ക്കുന്നു,
ഞെരുക്കുന്നൊരകാലരാത്രി
ഓരോ മുറിയും
കൈയേറുന്നു.
കാലം നിന്റെ മേല്‍
വട്ടം ചുറ്റുന്നു,
ഈര്‍പ്പം നിന്റെയാത്മാവിനെ
കരണ്ടുതിന്നുന്നു,
ഇരുട്ടടച്ചിട്ടും
ജീവന്‍ വിടുന്നില്ല നീ.
ചിലനേരം
ഒരെലി
കരളുന്ന കേള്‍ക്കുന്നു,
ഒരു കടലാസ്സിന്റെ
മര്‍മ്മരം,
പതിഞ്ഞൊരു
മന്ത്രണം,
ചുമരിലിരുട്ടത്ത്
ഏതോ പ്രാണിയുടെ
പാദപതനം,
ഈയേകാന്തതയില്‍

 

മഴ പെയ്യുമ്പോള്‍
കൂര ചോരുന്നതു
മനുഷ്യന്റെയൊച്ചയില്‍,
ആരോ
തേങ്ങിക്കരയുമ്പോല്‍.
നിഴലുകള്‍ക്കേ
അറിയൂ
പൂട്ടിയിട്ട വീടുകളുടെ
രഹസ്യങ്ങള്‍,
തടുത്തിട്ട കാറ്റിനും,
കൂരയില്‍,
വിടരുന്ന ചന്ദ്രനും.
പോയിവരട്ടെ,
ജാലകമേ,
വാതിലേ, തീയേ,
തിളവെള്ളമേ, ചുമരേ!
അടുക്കളേ,
നിനക്കും വിട,
ഞങ്ങള്‍ മടങ്ങുംവരെയ്ക്കും,
കാലത്തില്‍
തറഞ്ഞ
വ്യര്‍ഥബാണങ്ങള്‍-
ക്കുയിരു നല്കി
വാതിലിനു മുകളിലെ
ഘടികാരത്തിന്റെ
വൃദ്ധഹൃദയം
വീണ്ടും
മിടിച്ചുതുടങ്ങും വരെയ്ക്കും.

അളവറ്റവള്‍ - നെരൂദ

വിവര്‍ത്തനം:വി.രവികുമാർ 

ഈ കൈകള്‍ കാണുന്നുവോ നീ?

ഭൂമിയളന്നവയാണവ,

ധാതുവും ധാന്യവും ചേറിയവയാണവ,

യുദ്ധവും സമാധാനവും നടത്തിയവയാണവ,

കടലും പുഴയും ജയിച്ചവയാണവ,

എന്നിട്ടുമെന്റെ കുഞ്ഞേ,

ഗോതമ്പുമണിയേ, പൊടിക്കുരുവീ,

അവയിലൊതുങ്ങുന്നോളല്ലല്ലോ നീ.

നിന്റെ മാറത്തുറങ്ങുന്ന, പാറുന്ന

മാടപ്രാവുകളെത്തേടിയുഴലുകയാണവ,

നിന്റെ കാലുകള്‍ താണ്ടുകയാണവ,

നിന്റെയരക്കെട്ടിന്റെ വെട്ടത്തിൽ

ചുറയിട്ടുകിടക്കുകയാണവ.

കടലിനെക്കാ,ളതിന്റെ കൈവഴികളെക്കാള്‍

അക്ഷയമായ നിധിയാണെനിക്കു നീ.

വിളവെടുക്കുന്ന മണ്ണു പോലെ

വെളുത്തവള്‍, നീലിച്ചവള്‍ ,

പരപ്പാര്‍ന്നവളാണു നീ.

എനിക്കു മോഹം,

നിന്റെ ചോടു മുതല്‍ നെറുക വരെ

ജീവനൊടുങ്ങുവോളമാദേശ-

ത്തലഞ്ഞു നടക്കാന്‍.

എന്റെ രാഷ്ട്രീയ കക്ഷിക്ക് - നെരൂദ

"അറിയപ്പെടാത്ത മനുഷ്യരുമായി
നീ എനിക്ക് സാഹോദര്യം നല്‍കി.
ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന എല്ലാറ്റിലുമുള്ള കരുത്തുമുഴുവന്‍
നീ എനിക്ക് നല്‍കി.
ഒരു പുതിയ ജന്മത്തില്‍ എന്നപോലെ
എന്റെ രാജ്യം നീ എനിക്ക് തിരിച്ചു നല്‍കി.
ഏകാകിയായ മനുഷ്യന് ലഭിക്കാത്ത സ്വാതന്ത്ര്യം
നീ എനിക്ക് നല്‍കി.
എന്നിലെ കാരുണ്യവായ്പിനെ
ഒരഗ്നിയെപോലെ ഉദ്ദീപ്തമാക്കാന്‍
നീ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു.
ഒരു വൃക്ഷത്തിന് അനിവാര്യമായ ഔന്നത്യം നീ
എനിക്കു തന്നു.
മനുഷ്യരുടെ ഏകത്വവും നാനാത്വവും ദര്‍ശിക്കുവാന്‍
നീ എന്നെ പ്രാപ്തനാക്കി.
എല്ലാവരുടെയും വിജയത്തില്‍
എന്റെ വൈയക്തിക ദു:ഖങ്ങള്‍ക്ക്
മരണമടയാന്‍ കഴിയുന്നതെങ്ങിനെയെന്നു
നീ എനിക്കു കാണിച്ചുതന്നു.
എന്റെ സഹോദരന്മാരുടെ കഠിന ശയ്യയില്‍
വിശ്രമം കൊള്ളാന്‍ ‍നീ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു.
ഒരു പാറമേല്‍ എന്നപോലെ യാഥാര്‍ത്യത്തിനുമേല്‍
നിര്‍മ്മാണം നടത്താന്‍ നീ എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചു.
മന്ദബുദ്ധിക്ക്‌ പ്രകാരമെന്നപോലെ
ദുഷ്കര്‍മങ്ങള്‍ക്ക് നീയെന്നെ ശത്രുവാക്കി.
ലോകത്തിന്‍റെ പ്രസന്നതയും സൌഖ്യത്തിന്റെ
സാധ്യതയും
കണ്ടെത്തുവാന്‍ നീ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു.
നീ എന്നെ അനശ്വരനാക്കി,
എന്തെന്നാല്‍,
ഇനിമേല്‍ ഞാന്‍ എന്നില്‍ത്തന്നെ ഒടുങ്ങുന്നില്ല."

ഐഡന്റിറ്റി കാര്‍ഡ് - മുഹമ്മദ്‌ ദാര്‍വിഷ്

വിവര്‍ത്തനം : സച്ചിദാനന്ദന്‍
 
രേഖപ്പെടുത്തൂ:
ഞാന്‍ അറബി.
എന്റെ കാര്‍ഡ് നമ്പര്‍ അമ്പതിനായിരം
എനിക്ക് എട്ടു മക്കള്‍
ഒമ്പതാമത്തേത് വരും, വേനല്‍ കഴിഞ്ഞ്.
കോപിക്കാനെന്തിരിക്കുന്നു?

രേഖപ്പെടുത്തൂ:
ഞാന്‍ അറബി.
കല്ലുവെട്ടാംകുഴിയില്‍ അധ്വാനിക്കുന്ന
സഖാക്കള്‍ക്കൊപ്പം പണി.
എനിക്ക് എട്ടു മക്കള്‍
അവര്‍ക്കായി ഞാന്‍ പാറക്കല്ലില്‍നിന്ന്
അപ്പക്കഷണം പിടിച്ചെടുക്കുന്നു,
ഉടുപ്പുകളും നോട്ടുബുക്കുകളും.
നിങ്ങളുടെ വാതില്‍ക്കല്‍ വന്ന്
ഞാന്‍ പിച്ച തെണ്ടുന്നില്ല.
നിങ്ങളുടെ വാതിലോളം തരം താഴുന്നില്ല.
കോപിക്കാനെന്തിരിക്കുന്നു?

രേഖപ്പെടുത്തൂ:
ഞാന്‍ അറബി
ഞാന്‍ ബഹുമതികളൊന്നുമില്ലാത്ത വെറും പേര്
എല്ലാം കോപച്ചുഴിയില്‍ കഴിയുന്ന
ഒരു നാട്ടില്‍ ക്ഷമയോടെ കഴിയുന്നവന്‍
എന്റെ വേരുകളുറച്ചു
കാലത്തിന്റെ പിറവിക്കും മുമ്പ്,
യുഗങ്ങള്‍ പൊന്തിവരും മുമ്പ്,
ദേവതാരുവിനും ഒലീവു മരങ്ങള്‍ക്കും മുമ്പ്,
കളകളുടെ പെരുക്കത്തിനും മുമ്പ്.
എന്റെ ഉപ്പ നുകത്തിന്റെ കുടുംബത്തില്‍നിന്ന്
ഊറ്റം കൂടിയ തറവാടുകളില്‍നിന്നല്ല
എന്റെ ഉപ്പൂപ്പാ കൃഷിക്കാരനായിരുന്നു
കുലവും വംശാവലിയുമില്ലാത്തവന്‍
എന്റെ വീട് കാവല്‍ക്കാരന്റെ കൂര,
കമ്പും മുളയുംകൊണ്ട് കൂട്ടിയത്.
എന്റെ പദവികൊണ്ട് തൃപ്തിയായോ ആവോ?
വീട്ടുപേരില്ലാത്ത വെറും പേരാണു ഞാന്‍

രേഖപ്പെടുത്തൂ:
ഞാന്‍ അറബി.
മുടിയുടെ നിറം: മഷിക്കറുപ്പ്
മണ്ണിന്റെ നിറം: തവിട്ടുനിറം
തിരിച്ചറിയാനുള്ള അടയാളങ്ങള്‍:
എന്റെ തലയില്‍ക്കെട്ടിനു മീതേ ചരടുകള്‍,
തൊടുന്നവനെ മാന്തുന്നവ.
എന്റെ വിലാസം:
ഞാന്‍ നാട്ടിന്‍പുറത്തുനിന്നാണ്.
അകലെ, മറക്കപ്പെട്ട ഒന്ന്
അതിന്റെ തെരുവുകള്‍ക്ക് പേരില്ല
ആളുകളൊക്കെ വയലിലും മടയിലും
കോപിക്കാനെന്തിരിക്കുന്നു?

രേഖപ്പെടുത്തൂ:
ഞാന്‍ അറബി.
നിങ്ങളെന്റെ മുത്തുപ്പാമാരുടെ
മുന്തിരിത്തോപ്പുകള്‍ തട്ടിപ്പറിച്ചു,
ഞാന്‍ ഉഴാറുള്ള കണ്ടങ്ങള്‍,
ഞാനും എന്റെ മക്കളും
എനിക്കും പേരക്കിടാങ്ങള്‍ക്കും
നിങ്ങള്‍ ബാക്കിയിട്ടത് ഈ പാറകള്‍ മാത്രം
കേള്‍ക്കും പോലെ അവയും
നിങ്ങളുടെ സര്‍ക്കാര്‍
എടുത്തുകൊണ്ടുപോകുമോ?
അപ്പോള്‍
ഒന്നാം പേജിന്നു മുകളില്‍തന്നെ

രേഖപ്പെടുത്തൂ:
എനിക്ക് ജനങ്ങളോടു വെറുപ്പില്ല
ഞാനാരുടെയും സ്വത്ത് കൈയേറുന്നുമില്ല
എങ്കിലും എനിക്ക് വിശന്നാല്‍
അതിക്രമിയുടെ ഇറച്ചി ഞാന്‍ തിന്നും
സൂക്ഷിച്ചിരുന്നോളൂ, എന്റെ വിശപ്പിനെ സൂക്ഷിക്കൂ,
എന്റെ കോപത്തെയും!

ക്യാ ? - കടമ്മനിട്ട രാമകൃഷ്ണന്‍

ഗുജറാത്തില്‍ നിന്നും മടങ്ങുമ്പോള്‍

കൊച്ചിയില്‍ കച്ചവടത്തിനു പോകുന്ന

ഗുജറാത്തിയുമായി ട്രെയിനില്‍വച്ച് ഞാന്‍ പരിചയപ്പെട്ടു.

‘താങ്കളുടെ ശുഭനാമമെന്താകുന്നു’? അയാള്‍ ചോദിച്ചു.

‘രാമകൃഷ്ണന്‍’ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.

‘റാം കിശന്‍ ! റാം കിശന്‍ ! റാം റാം’

എന്നഭിനന്ദിച്ചുകൊണ്ട് അയാള്‍

എന്നിലേക്കേറെ അടുത്തിരുന്നു.

‘താങ്കള്‍ മാംസഭുക്കാണോ?’അയാള്‍ ചോദിച്ചു.

‘അങ്ങനെയൊന്നുമില്ല’ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.

‘താങ്കളോ?’ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

‘ഞങ്ങള്‍ വൈഷ്ണവജനത ശുദ്ധ സസ്യഭുക്കുകളാണ് ’

തെല്ലഭിമാനത്തോടെ അയാള്‍ പറഞ്ഞു.

‘നിങ്ങളില്‍ ചില പുല്ലുതീനികള്‍ പൂര്‍ണ്ണഗര്‍ഭിണിയുടെ

വയറു കീറി കുട്ടികളെ വെളിയിലെടുത്തു തിന്നതോ?

തള്ളയേയും’ ഞാന്‍ പെട്ടെന്നു ചോദിച്ചുപോയി.

ഒരു വികൃത ജന്തുവായി രൂപം മാറിയ അയാള്‍

കോമ്പല്ലുകള്‍ കാട്ടി പുരികത്തില്‍ വില്ലു കുലച്ചുകൊണ്ട്

എന്റെ നേരെ മുരണ്ടു: ‘ക്യാ? ’

സുമംഗലി - എ അയ്യപ്പന്‍

ഒരേ മണ്ണുകൊണ്ട്
നീയും ഞാനും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു.
പ്രാണന്‍കിട്ടിയ നാള്‍മുതല്‍
നമ്മുടെ രക്തം ഒരുകൊച്ചരുവിപോലെ
ഒന്നിച്ചൊഴുകി.
നമ്മുടെ പട്ടങ്ങള്‍
ഒരേ ഉയരത്തില്‍ പറന്നു.
കളിവള്ളങ്ങള്‍
ഒരേ വേഗത്തില്‍ തുഴഞ്ഞൂ.
കടലാസ് തത്തകള്‍ പറഞ്ഞു;
നമ്മള്‍ വേഗം വളരുമെന്ന്;
വീടുവെച്ച് വേളി കഴിക്കുമെന്ന്.

ഒഴുകിപ്പോയ പുഴയും
കീറിപ്പോയ കടലാസ് തത്തകളും
ഇന്ന് സാക്ഷികളല്ല.
കുട്ടിക്കാലം നദിതീരത്തേക്ക്
കൗമാരം തമോഭരത്തിലേക്ക് .

മനസ്സില്‍ പെട്ടെന്ന് വെളിച്ചം പൊലിഞ്ഞുപോയ
ഒരു ദിവസം
ഞാനൊരു കുപ്പിവള പൊട്ടിച്ചു.
ആ വളപ്പൊട്ട് മുറിഞ്ഞ ഒരു ഞരമ്പാണ്.
നമ്മള്‍ വെള്ളം തേകിയ നീര്‍മാതളം പട്ടുപോയ്‌.

നീയറിഞ്ഞോ
നമ്മുടെ മയില്‍പ്പീലി പെറ്റു:
നൂറ്റൊന്നു കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ....

ജെസ്സി - കുരീപ്പുഴ ശ്രീകുമാര്‍

` ജെസ്സീ നിനക്കെന്തു തോന്നി?.

പെത്തഡിന്‍ തുന്നിയ മാന്ത്രികപ്പട്ടില്‍ നാം
സ്വപ്‌നശൈലങ്ങളില്‍ ചെന്നു ചുംബിക്കവേ,
ഉത്തുംഗതകളില്‍ പാര്‍വ്വതീ ശങ്കര
തൃഷ്‌ണകള്‍ തേടി കിതച്ചാഴ്‌ന്നിറങ്ങവേ,
തൃപ്‌തിതീര്‍ഥങ്ങളില്‍ പാപനാശത്തിന്റെ
വക്കോളമെത്തി തിരിച്ചു നീന്തീടവേ,
ലോത്തിന്റെ പെണ്‍മക്കളച്ഛനെ പ്രാപിച്ച
വാര്‍ത്തയില്‍ കൗമാരഭാരം നടുങ്ങവേ,
കുമ്പസാരക്കൂട്ടില്‍ നഗ്നയായ്‌ നില്‍ക്കവേ,
സംഭ്രമപ്പൂവില്‍ ചുവപ്പുചാലിക്കവേ
ജെസ്സീ നിനക്കെന്തു തോന്നി...?

കാറ്റിന്റെ കാണാപ്പിയാനോ വിടര്‍ത്തുന്ന
തോറ്റങ്ങള്‍ കേട്ടന്നു തോറ്റുപോയ്‌ പാട്ടുകള്‍
‍സായന്തനത്തിന്‍ പ്രസന്നതക്കിപ്പുറം
വാടിവീഴുന്നു വിളഞ്ഞ സുഗന്ധികള്‍
‍പൊന്‍ചേരയെപ്പോല്‍ നിറംചുമന്നെത്തുന്ന
വെണ്‍നുര പാഞ്ഞുകേറുന്നു തീരങ്ങളില്‍ ...
‍മൂളാത്തതെന്തുനീ ജെസ്സി, മനസ്സിന്റെ കോണില്‍
കിളിച്ചാര്‍ത്തുറക്കം തുടങ്ങിയോ..?
വാക്കുകള്‍ മൗനക്കുടുക്കയില്‍ പൂട്ടിവച്ചോര്‍ത്തിരിക്കാന്‍,
മുള്‍ക്കിരീടം ധരിക്കുവാന്‍,
നീള്‍വിരല്‍ത്താളം മറക്കുവാന്‍,
ചുണ്ടത്തുമൂകാക്ഷരങ്ങള്‍ മുറുക്കെക്കൊരുക്കുവാന്‍,
ജെസ്സീ നിനക്കെന്തു തോന്നി?

ആറ്റു തീരത്തൊരു സംഘഗാനത്തിന്റെ
തോര്‍ച്ചയില്ലാത്ത പ്രവാഹോല്‍സവങ്ങളില്‍,
നോക്കിക്കുലുങ്ങാതെ നിര്‍വൃതികൊള്ളുന്ന
നോക്കുകുത്തിപ്പാറ നോക്കി നാം നില്‍ക്കവേ,
നിദ്രാടനത്തിന്റെ സങ്കീര്‍ണസായൂജ്യ
ഗര്‍ഭം ധരിച്ചെന്റെ കാതില്‍ പറഞ്ഞു നീ
"കൂട്ടുകാരാ നമ്മള്‍ കല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍.."
ഓര്‍ക്കുകീപ്പാട്ടിന്നു കൂട്ടായിരുന്നു നാം
കല്ലാകുവാനും കഴിഞ്ഞില്ല, നെല്ലോല
തമ്മില്‍ പറഞ്ഞു ചിരിക്കുന്ന കണ്ടുവോ?

അക്കങ്ങളസ്വസ്ഥമാക്കുന്ന ജീവിത-
ത്തര്‍ക്കങ്ങളില്‍പെട്ടു നീ കുഴഞ്ഞീടവേ,
ജന്‍മം തുലഞ്ഞുതുലഞ്ഞുപോകെ
പുണ്യ കര്‍മകാണ്‌ഡങ്ങളില്‍ കാട്ടുതീ ചുറ്റവേ,
കണ്ടവര്‍ക്കൊപ്പം കടിഞ്ഞാണിളക്കി നീ
ചെണ്ടകൊട്ടാനായുറഞ്ഞിറങ്ങീടവേ,
മാംസദാഹത്തിന്‍ മഹോന്നത വീഥിയില്‍
മാലാഖയെത്തുന്ന ഗൂഢസ്ഥലങ്ങളില്‍
നഷ്‌ടപ്പെടുത്തി തിരിച്ചുവന്നെന്തിനോ
കഷ്‌ടകാലത്തിന്‍ കണക്കുകള്‍ നോക്കവേ,
ചുറ്റും മുഖം മൂടി നിന്നെനോക്കി-
ച്ചിരിച്ചന്യയെന്നോതി പടിയടച്ചീടവേ
ജെസ്സീ നിനക്കെന്തു തോന്നി?

കണ്ണീരുറഞ്ഞനിന്‍ കവിളിലെ
ഉപ്പു ഞാനെന്‍ ചുണ്ടുകൊണ്ടു
നുണഞ്ഞുമാറ്റാന്‍ വന്നതിന്നാണ്‌
പ്രേമം പുതപ്പിക്കുവാന്‍ വന്നതിന്നാണ്‌
പിന്നെ, അബോധ സമുദ്രത്തിലെന്‍
തോണിയില്‍ നമ്മളൊന്നിച്ചഗാധതയ്‌ക്കന്ത്യം
കുറിക്കാന്‍ തുഴഞ്ഞു നീന്തീടവേ...

കണ്ടോ പരസ്‌പരം ജെസ്സീ.. ?

കണ്ടോ പരസ്‌പരം ജെസ്സീ, ജഡങ്ങളായ്‌
മിണ്ടാട്ടമില്ലാതെ വീണ മോഹങ്ങളെ,
മാംസകീടങ്ങളെ തെറ്റിന്‍തരങ്ങളെ?
താളവട്ടങ്ങള്‍ ചിലമ്പവേ ഒക്‌ടോബര്‍
നാലുനേത്രങ്ങളില്‍ നിന്നു പെയ്‌തീടവേ,
നെഞ്ചോടുനെഞ്ചു കുടുങ്ങി
അവസാന മുന്തിരിപ്പാത്രം കുടിച്ചുടച്ചീടവേ,
വ്യഗ്രതവച്ച വിഷം തിന്നവേ,
ജെസ്സീ നിനക്കെന്തു തോന്നീ?
ജെസ്സീ നിനക്കെന്തു തോന്നി?

നീ നോക്കുമ്പോള്‍ - ശിഹാബുദ്ദീന്‍ പൊയ്തുംകടവ്

ജനാലയ്കപ്പുറം

ഞാന്‍ എന്നെ കണ്ടു.

ദൈവത്തിലേയ്കു തുറന്ന് പിടിച്ച

ഭിക്ഷാപാത്രവുമായി ഞാന്‍.

കണ്ണുകളില്‍

കഴിഞ്ഞ തുലാവര്‍ഷത്തിലെ

അമ്ലമഴയുണ്ടായിരുന്നു.

അസ്തമിക്കാറായ

ആകാശമുണ്ടായിരുന്നു.

എന്റെ ഏകാന്തത

നാലു ചുമരുകളെ

വളയാക്കി അണിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

നൂറ്റാണ്ടുകളായി കണ്ടിട്ടും

എനിക്കപരിചിതങ്ങളായ

കെട്ടിടങ്ങള്‍ പോലെ

എന്റെ സ്നേഹം

എന്നെ നോക്കുന്നു.....

നഗ്നകവിതകള്‍ - കുരീപ്പുഴ

1 .തപാല്‍മുദ്ര

ഗോഡ്സെക്കു
പോസ്ടോഫീസില്‍
ജോലികിട്ടി.

മൂപ്പര്
ആഹ്ലാദഭരിതനാണ്.

ഓരോ ദിവസവും
ഭാരിച്ച ലോഹമുദ്ര കൊണ്ട്
ഗാന്ധിയെ.......

2 .കുടം

മമ്മീ മമ്മീ
കുടം എന്നെഴുതാന്‍
നാന്‍ പഠിച്ചു.

എങ്ങനാ മോളെ?

ആദ്യം കു എഴുതണം
പിന്നെ എസും സീറോയും.

കര്‍ത്താവെ
കുവിനുംകൂടി ഇംഗ്ളീഷ് തന്നു
ന്‍റെ മോളെ രക്ഷിക്കണേ.

3.കാളി

കാളിയമ്പലത്തിലെ
കാണിക്കകളുടെ
കണക്കെടുത്തപ്പോള്‍
അമ്പലക്കമ്മിറ്റി
അമ്പരന്നു.

ഒരു പൊതി.
അതില്‍
ബ്ലൌസും ബ്രായും.



4.കല്യാണം

മാറ്റിനി കഴിഞ്ഞ്
ഹോട്ടല്‍ മുറിവിട്ട്‌
കാറ്റുകൊള്ളാനിരുന്നപ്പോള്‍
കടല്‍ പറഞ്ഞു.

ഇത്രെമൊക്കെയായില്ലേ
ഇനി കല്യാണിച്ചൂടെ?

ഇണകളുടെ മുഖം ചുവന്നു.

കാശും കാറും
ജാതിയും ജാതകവും
നോക്കാതെയോ?

കടലമ്മേ കടലമ്മേ
കളിയല്ല കല്യാണം.

5.പെണ്ണെഴുത്ത്

ചേട്ടാ ഞാനിന്നൊരു
ചെടി നട്ടു.
അയാള്‍ തടം നനച്ചു.

ചേട്ടാ ഞാനിന്നൊരു
പുതിയ കറി വെച്ചു.
അയാള്‍ അത്താഴിച്ച്ച് അഭിനന്ദിച്ചു.

ചേട്ടാ ഞാനിന്നൊരു
കഥ എഴുതി.
അന്ന് ആ വീട്ടില്‍
സ്റ്റൌ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു.

6.ദൈവവിളി

ഹലോ,വക്കീലല്ലേ?
അതെ.
ഇത് ദൈവം.
എന്തേ വിളിച്ചത്?
നിങ്ങളുടെ നാട്
ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട്
എന്ന് പ്രചരിപ്പിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ?
ഉടന്‍ ഫയല്‍ ചെയ്യണം
മാനനഷ്ടക്കേസ്

7.കൃഷി

പതിനാലു കാരി
പെണ്‍കുട്ടീ
അടുത്ത കൊല്ലം
നിന്നെ കെട്ടിക്കട്ടെ?

ശ്ശോ,നിക്ക്
സ്കൂളില്‍ പോണം .

പതിനഞ്ചെത്തിയ
മൊഞ്ചത്തീ
അടുത്ത ആഴ്ച
നിന്നെ കെട്ടിക്കട്ടെ?

ശ്ശോ ,നിക്ക്
ടുഷന് പോണം .

മതങ്ങളും കോടതികളും
മീശ പിരിച്ചു.
വയലിനോടു ചോദിച്ചിട്ട് വേണോ
കൃഷി ഇറക്കാന്‍?

8.ഗള്‍ഫ് യുദ്ധം

സ്റ്റാഫ് റൂമില്‍
ഗള്‍ഫ് യുദ്ധം.

നൂറ്റൊന്നു സാരിയുണ്ടെന്നു
ശ്യാമള ടീച്ചര്‍ .
നൂറേ കാണുന്നു
ഷക്കീല ടീച്ചര്‍ .

യുദ്ധാവസാനം
രണ്ടു നിരപരാധികള്‍
ക്ലാസ് മുറിയില്‍ മരിച്ചു കിടന്നു.

ഫിസിക്സും കെമിസ്ട്രിയും.

9.ജ്യോത്സ്യന്‍
ജ്യോത്സ്യന്റെ ഭാര്യയെ
കാണ്മാനില്ല.
ചന്ദ്രന്‍ അപഹരിച്ചോ
രാഹുവോ, കേതുവോ
തെക്കോട്ടു നടത്തിച്ചോ
ചൊവ്വ പിടിച്ചോ
ശനി മറച്ചോ
അയാള്‍
കവടി നിരത്തിയതേ ഇല്ല.
നേരേ നടന്നു
പോലീസ്‌ സ്‌റ്റേഷനിലേക്ക്.

10.രാഹുകാലം

ഒന്നര മണിക്കൂര്‍
അയാള്‍ പിടിച്ചുനിന്നു
രാഹുകാലത്തില്‍
മൂത്രമൊഴിക്കുന്നതെങ്ങനെ?
കുറെക്കാലമായപ്പോള്‍
ഡോക്ടറെ കാണേണ്ടിവന്നു
അന്നു തുടങ്ങി
ഗുളികകാലം.

ഏകലവ്യന്‍ - കുരീപ്പുഴ ശ്രീകുമാര്‍

അമ്മവിരല്‍ ചോദിച്ച

നീചനാണെന്‍ ഗുരു,

തിന്മയുടെ മര്‍ത്യാവതാരം.

ഇല്ലെങ്കിലെന്ത് വലംകൈ-

വിരല്‍? എനി-

യ്ക്കുള്ളതെന്‍ ഹൃദയപ-

ക്ഷത്തിന്നിടംവിരല്‍!

കൊല്ലാന്‍ വരട്ടെ,

വരുന്ന മൃഗങ്ങളെ,

വെല്ലുവാനാണെന്റെ

ജന്മം..

ബാധ - ബാലചന്ദ്രന്‍ ചുള്ളിക്കാട്

1

ബൈക്കപകടം പുതുമയല്ല.

തലതകര്‍ന്നുമരണം പുതുമയല്ല.

അനുശോചനയോഗം പുതുമയല്ല,

നിന്റെ അടക്കം കഴിഞ്ഞ്

ഞങ്ങള്‍ കൂട്ടുകാര്‍

ഇതാ പിരിഞ്ഞുപോകുന്നു.

ഓള്‍ഡ് മങ്ക് സായാഹ്നങ്ങള്‍ക്കു വിട.

മാച്ചിസ്മൊ വേഗങ്ങള്‍ക്കുവിട.

പെട്രോളിന്റെ ഗന്ധമുള്ള

വിയര്‍പ്പുതുള്ളികള്‍ക്ക് വിട.

ഇനിയുള്ളകാലം

നിന്‍റെ മാംസത്തോട്

പച്ചമണ്ണുസംസാരിക്കും.

അന്തിമകാഹളം കേള്‍ക്കുവോളം

നിനക്കു വിശ്രമം.

ഈ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മേല്‍

അടുത്ത നൂറ്റാണ്ടു വന്നു വീഴുന്ന ഭാരിച്ച ശബ്ദം

നിന്നെ ഉണര്‍ത്താതിരിക്കട്ടെ.

2

ഞാന്‍ മറ്റാരുമല്ല.

രാത്രിയില്‍ മദ്യശാലയില്‍

വൈകി എത്തുന്ന പതിവുകാരന്‍.

ഇന്നത്തെ ഏകാകി.

എനിക്കെതിരെയുള്ള കസേരയില്‍

ഇന്നലെ ഈ സമയത്തു നീ ഉണ്ടായിരുന്നു.

ഇന്നവിടെ ശൂന്യതമാത്രം.

ക്ഷമാപണം - ബാലചന്ദ്രന്‍ ചുള്ളിക്കാട്

മാപ്പു ചോദിപ്പൂ
വിഷം കുടിച്ചിന്നലെ രാത്രിയില്‍
ഞാന്‍ നിന്നരികിലിരുന്നുവോ?

നിന്റെ ഗന്ധര്‍വന്റെ സന്തൂരി തന്‍ ശതതന്ത്രികള്‍
നിന്‍ ജീവ തന്തുക്കളായ് വിറകൊണ്ട്
സഹസ്ര സ്വരോല്‍ക്കരം ചിന്തുന്ന
സംഗീതശാല തന്‍ വാതിലിലിന്നലെ
എന്റെ തിരസ്കൃതമാം ഹൃദയത്തിന്റെ
അന്ധശബ്ദം തല തല്ലി വിളിച്ചുവോ?

കൂരിരുള്‍ മൂടിക്കിടക്കുന്നോരോര്‍മ്മ തന്‍
ഈറന്‍ തെരുവുകളാണ്
വെറും ശവഭോജനശാലകളാണ്
കിനാവറ്റ യാചകര്‍ വീണുറങ്ങും
കടത്തിണ്ണകളാണ്
ഘടികാര സൂചിയില്‍ക്കോര്‍ത്തുപിടയ്കും
ശിരസ്സുകളാണ് .

ബോധത്തിന്റെ പാതിരാത്തോര്‍ച്ചയില്‍
നെഞ്ചു പൊത്തിക്കൊണ്ട്
ചോര ഛര്‍ദ്ദിക്കുന്ന രോഗികളാണ്
കൊമ്പിട്ടടിച്ചോരോ മനസ്സിന്‍
തണുത്ത ചെളിയിലും
കാരുടല്‍ പൂഴ്‍ത്തിക്കിടക്കും വെറുപ്പാണ്
ഭയം കാറ്റും മഴയും കുടിച്ച്‌
മാംസത്തിന്റെ ചതുപ്പില്‍ വളരുകയാണ്
പകയുടെ ഹിംസ്ര സംഗീതമാണ്.

ഓരോ നിമിഷവും
ഓരോ മനുഷ്യന്‍ ജനിക്കുകയാണ്
സഹിക്കുകയാണ്
മരിക്കുകയാണ്.

ഇന്നു ഭ്രാന്ത് മാറ്റാന്‍
മദിരാലയത്തിന്‍ തിക്ത സാന്ത്വനം മാത്രമാണ്.

എങ്കിലും
പ്രേമം ജ്വലിക്കുകയാണ്
നിരന്തരമെന്റെ ജഡാന്തര സത്തയില്‍..

മാപ്പു ചോദിപ്പു
വിഷം കുടിച്ചിന്നലെ
രാത്രിതന്‍ സംഗീതശാലയില്‍
മണ്ണിന്റെ ചോര നാറുന്ന കറുത്ത നിഴലായ്
ജീവനെ,
ഞാന്‍ നിന്നരികിലിരുന്നുവോ?

പ്രണയപര്‍വം - പവിത്രന്‍ തീക്കുനി

ഒരു ചില്ലക്ഷരം
കൊണ്ടെങ്കിലും നിന്റെ
ഹൃദയത്തിലെന്നെ
കുറിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍,

ഒരു ശ്യാമവര്‍ണം
കൊണ്ടെങ്കിലും നിന്റെ
പ്രണയത്തിലെന്നെ
വരച്ചിരുന്നെങ്കില്‍,

ഒരു കനല്‍ക്കട്ട
കൊണ്ടെങ്കിലും നിന്റെ
സ്മൃതികളിലെന്നെ
ജ്വലിപ്പിച്ചുവെങ്കില്‍,

ഒരു വെറും മാത്ര
മാത്രമെങ്കിലും നിന്‍
കനവിലേക്കെന്നെ
വിളിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍,

അതുമതി തോഴി,
കഠിനവ്യഥകള്‍
ചുമന്നുപോകുവാന്‍
കല്പാന്തകാലത്തോളം ….

അകല്‍ച്ച - പവിത്രന്‍ തീക്കുനി

ഞാന്‍ അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്
നിന്റെ ചിരി
ഒരു ശിക്ഷയാണ്.
ഞാന്‍ ഏറ്റിട്ടുണ്ട്
നിന്റെ മൗനം

ഒരു തീക്കൂനയാണ്.
ഞാന്‍ വീണിട്ടുണ്ട്
നിന്റെ നോട്ടം
ഒരു നീലിച്ച ഗര്‍ത്തമാണ്.
ഇപ്പോള്‍ നീ എവിടെയാണ്?
ഞാന്‍ എവിടെയാണ്?
അറിയില്ല.
അറിയാത്തിടത്ത് നമ്മളുണ്ട്.
പിരിഞ്ഞുപോകാന്‍ ആവാത്തവിധം
അകന്നിട്ട്..!

മതില്‍ - പവിത്രന്‍ തീക്കുനി

നിന്റെ വീടിന്‌

ഞാന്‍ കല്ലെറിഞ്ഞിട്ടില്ല

ഒരിയ്ക്കല്‍പ്പോലും

അവിടത്തേയ്ക്കെത്തിനോക്കിയിട്ടില്ല

നിന്റെ തൊടിയിലോ മുറ്റത്തോ

വന്നെന്റെ കുട്ടികളൊന്നും നശിപ്പിച്ചിട്ടില്ല

ചൊരിഞ്ഞിട്ടില്ല,

നിന്റെമേല്‍ ഞാനൊരപരാധവും

ചോദ്യംചെയ്തിട്ടില്ല

നിന്റെ വിശ്വാസത്തെ

തിരക്കിയിട്ടില്ല

നിന്റെ കൊടിയുടെ നിറം

അടുപ്പെരിയാത്ത ദിനങ്ങളില്‍

വിശപ്പിനെത്തന്നെ വാരിത്തിന്നപ്പോഴും

ചോദിച്ചിട്ടില്ല നിന്നോട്‌ കടം

എന്നിട്ടും

എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട അയല്‍ക്കാരാ

നമ്മുടെ വീടുകള്‍ക്കിടയില്‍

പരസ്പരം കാണാനാകാത്തവിധം

എന്തിനാണ്‌ ഇങ്ങനെയൊരെണ്ണം

നീ കെട്ടിയുയര്‍ത്തിയത്‌?

ഒരു വളവില്‍ വെച്ച് - പവിത്രന്‍ തീക്കുനി

കഥകള്‍ പകുത്തും
വ്യഥകള്‍ മറന്നും
കവിത പറഞ്ഞും
കള്ളുമോന്തിയും
പ്രണയത്തിറ കെട്ടിയാടിയും
കനല്‍ക്കാവടിയേന്തിയും
വീതികുറഞ്ഞ വഴിയിലൂടെ
നാമിങ്ങനെ കടന്നുപോകെ

ഒരു വളവില്‍വെച്ച്‌
നിനക്കെന്നെ നഷ്ടപ്പെടും
സ്നേഹിച്ചും കലഹിച്ചും പങ്കുവച്ചും
ആര്‍ത്തി തീര്‍ന്നിട്ടില്ലെങ്കിലും
അങ്ങനെത്തന്നെ സംഭവിക്കും
മഞ്ഞിലും മഴയിലും
വെയിലിലും നിലാവിലും
ഇരുളിലും
ചെന്നിരിക്കാറുള്ള എല്ലാ ചെരിവുകളിലും
നീയെന്നെ തേടിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും

തെറ്റിപ്പോകും
നിന്റെ കണക്കുകളെല്ലാം
വറ്റിപ്പോകും
പ്രതീക്ഷകളെല്ലാം
പണിതീരുന്നതിനിടയില്‍ പിളര്‍ന്നുപോകുന്ന
നിന്റെ അരകല്ലുപോലെ

ഞാനുണ്ടാവും
ഓര്‍മ്മകളില്‍
നീ കറുക്കുന്നതും വെളുക്കുന്നതും
ചുവക്കുന്നതും കണ്ടുകൊണ്ടെപ്പൊഴും

മറ്റെവിടെയുമല്ല
വരാന്തയില്‍ത്തന്നെ,
നിന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ.

എനിക്കു വേണം നിശ്ശബ്ദത - നെരൂദ

ഒറ്റയ്ക്കാവട്ടെ ഞാനിനി,

ഞാനില്ലാതെ പരിചയിക്ക നിങ്ങളും.

കണ്ണടയ്ക്കാൻ പോകുന്നു ഞാൻ.

അഞ്ചു കാര്യമേ എനിക്കു വേണ്ടൂ,

അഞ്ചു വേരുകൾ,

മനസ്സിന്നു പിടിച്ചവ.

അതിരറ്റ പ്രണയമാണൊന്ന്.

ശരൽക്കാലം കാണുക രണ്ട്‌.

ഇലകൾ പാറിവീഴുന്നതു കാണാതെ

ജീവിക്കുക സാദ്ധ്യമല്ലെനിക്ക്‌.

ഭവ്യഹേമന്തം മൂന്നാമത്‌,

ഞാൻ സ്നേഹിച്ച മഴയും

തണുപ്പിന്റെ പാരുഷ്യത്തിൽ

അഗ്നിയുടെ ലാളനയും.

നാലാമത്തേതു വേനൽ,

തണ്ണിമത്തൻ പോലെ മുഴുത്തത്‌.

പിന്നെ നിന്റെ കണ്ണുകൾ,

മാറ്റിൽഡെ, എന്റെ പ്രിയേ,

എനിക്കുറങ്ങാൻ വേണം നിന്റെ കണ്ണുകൾ,

എനിക്കു പ്രാണനോടുവാൻ

നീ നോക്കിയിരിക്കണം,

എന്റെ മേൽ നിന്റെ നോട്ടമുണ്ടെങ്കിൽ

വസന്തം വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കും ഞാൻ.

ഇത്രയും പോരും, ചങ്ങാതിമാരേ,

ഇത്രയ്ക്കേയുള്ളുവെന്നാലും

അത്രയ്ക്കുമുണ്ടത്‌.

നിങ്ങൾക്കു പോകാമിനി,

നിങ്ങൾക്കിഷ്ടമതാണെങ്കിൽ.

നിങ്ങളെന്നെ മറക്കണം,

മിനക്കെട്ടു മറക്കണം,

സ്ലേറ്റിൽ നിന്നേ മായ്ക്കണം:

അത്രത്തോളം ജീവിച്ചു ഞാൻ.

പിടി വിട്ട പോക്കാണെന്റെ ഹൃദയം.

ചോദിച്ചു നിശ്ശബ്ദതയെന്നാലും

മരിക്കാൻ പോകുന്നു ഞാനെന്നു

കരുതേണ്ടതില്ലാരും,

മറിച്ചാണു കാര്യങ്ങൾ പക്ഷേ.

ജീവിക്കാൻ ഭാവിക്കുകയാണു ഞാൻ.

ജീവിക്കാൻ, ജീവിച്ചുപോകാൻ-

അതാണിന്നെനിക്കു ഭാവം.

ധാന്യങ്ങളെന്റെയുള്ളിൽ

മുളയെടുക്കുകയാണല്ലോ,

കൂമ്പുകൾ വെട്ടം കാണാൻ

നിലം ഭേദിക്കുകയാണല്ലോ;

അമ്മയായ മണ്ണു പക്ഷേ,

ഇരുണ്ടുകിടക്കുകയാണിന്ന്,

ആകെയിരുണ്ടാണെന്റെയുള്ളും.

എന്റെ കിണറ്റിൽ താരങ്ങളെത്തള്ളി

രാത്രി പോകുന്നു ഒറ്റയ്ക്കു പാടത്ത്‌.

ഇത്രയും ജീവിച്ചതല്ലേ ഞാൻ,

അത്രയും ജീവിതം ബാക്കിയുണ്ട്‌.

ഇത്രയും തൊണ്ട തെളിഞ്ഞു

പാടിയിട്ടില്ല ഞാനിതേവരെ,

ഇത്രയും ചുംബനങ്ങൾ

വാരിക്കൂട്ടിയില്ല ഞാനിതേവരെ.

നേരം പതിവു പോൽ പുലരി,

തേനീച്ചകളൊത്തു പറക്കുന്നു വെളിച്ചം.

ഈ പകലിനോടൊപ്പം

ഒറ്റയ്ക്കാകട്ടെ ഞാനിനി,

ഇനിയുമൊരു പിറവിയ്ക്കായി-

ട്ടനുവാദം തരികയിനി.

പുതിയ നിയമം - അഡോണിസ്‌

അവന്‍ ഈ ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നില്ല.
ചപ്പുചവറുകളുടെ ഭാഷ അവനറിയില്ല.
കല്ലിന്‍റെ ഉറക്കത്തില്‍ അവന്‍
താരാട്ട്‌ പാടും.
അകലങ്ങളിലെ ഭാഷകളുടെ
ഭാരം പേറും.
ഇവിടെ അവന്‍
അവശിഷ്‌ടങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്ന്‌
പുതിയ വാക്കുകളുടെ അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക്‌
വളരുന്നു,
തന്‍റെ കവിത ദുഃഖഭരിതനായ
കാറ്റിന്‌ നല്‍കുന്നു.

തേച്ചുമിനുക്കാത്തത്‌
തിളങ്ങാന്‍ വെമ്പുന്ന ഓട്ടുപാത്രം.
അവന്‍റെ ഭാഷ പായ്‌മരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍
ശോഭിക്കുന്നു.

അവന്‍ വിചിത്ര വാക്കുകളുടെ
യോദ്ധാവ്‌.

ഭാരം - ശിഹാബുദ്ദീന്‍ പൊയ്‍തുംകടവ്.

നിനക്ക് വേണ്ടി

ഒഴിച്ചിട്ട പേജുകള്‍

എന്നെങ്കിലും

സമുദ്രത്തില്‍

ദ്വീപായി ഉയരുമോ?

അനാഥമായ

എത്രയോ രാവുകള്‍

നമ്മളെക്കൂടാതെ കടന്നു പോയി.

അപരിചിതമായ

എത്രയോ പകലുകള്‍

സായാഹ്നപ്പറവകളുടെ

നിഴല്‍ വീഴ്ത്തി.

അലസമായി

എന്നെ നോക്കുന്നത് പോലുംസഹിയാതെ

എന്റെ ഹൃദയം

ചില നിമിഷങ്ങളോടെങ്കിലും

യാചിക്കുന്നു.

അനന്തമായ ഇരുള്‍ ഗര്‍ത്തം കൊണ്ട് പണിത

ആ ചവറ്റു കൊട്ടയോടു പറയു,

എന്നെ

മറവിയുടെ

ഒടുങ്ങാത്ത കാലങ്ങളിലെയ്കു

ആഞ്ഞു പുണരാന്‍.

ഞാന്‍ കാത്ത് നില്‍ക്കുന്നത്

മറ്റൊരാള്‍ക്കും

ഭൂമിയില്‍

ഇത്ര ഭാരം ചുമക്കാന്‍ കഴിയാത്തതിനാല്‍.

പോയ്‍ക്കഴിഞ്ഞാല്‍ - സച്ചിദാനന്ദന്‍

1

പോയ്ക്കഴിഞ്ഞാല്‍

ഒരിക്കല്‍ ഞാന്‍ തിരിച്ചു വരും

നിങ്ങള്‍ അത്താഴത്തിന്നിരിക്കുമ്പോള്‍

എന്നെ കാണും,കിണ്ണത്തിന്‍ വക്കിലെ ഉപ്പു തരിയായി

നോട്ടു പുസ്തകം തുറക്കുമ്പോള്‍ കാണും

ഉണങ്ങിയിട്ടും മണം വിടാത്ത കൈതപ്പൂവായി .

വെറ്റിലയില്‍ ഞാന്‍ ഞരമ്പാകും

കുന്നിമണിയുടെ കറുപ്പാകും

ചെമ്പരത്തിയുടെ കേസരമാകും

പനിക്കൂര്‍ക്കയുടെ ചവര്‍പ്പാകും

കാന്താരിയുടെ എരിവാകും

കാക്കയുടെ കറുപ്പാകും

കലമാനിന്റെ കുതിപ്പാകും

പുഴയുടെ വളവാകും

കടലിന്‍റെ ആഴമാകും ഞാന്‍ .

സൂര്യനാവില്ല ഞാന്‍

ചന്ദ്രനോ ചക്രവാളമോ ആവില്ല

താമരയും മയില്‍പ്പീലിയുമാവില്ല

അക്ഷരമാവും ഞാന്‍

ഓരോ തലമുറയുടേയും കൂടെ

വീണ്ടും ജനിക്കുന്ന അക്ഷരം

രക്തമാവും ഞാന്‍

കൊല്ലപ്പെട്ട നീതിമാന്‍റെ

മരിച്ചാലും കട്ടിയാകാത്ത രക്തം .

മഴയാവും ഞാന്‍

എല്ലാം വിശുദ്ധമാക്കുന്ന

അവസാനത്തെ മഴ

2

പോയ്ക്കഴിഞ്ഞാല്‍ ഞാന്‍

ഒരിക്കല്‍ തിരിച്ചു വരും

വന്നു വാതിലില്‍ മുട്ടും

ഏഴുവരിക്കവിതയില്‍

ഒരു വരി ചേര്‍ത്ത് മുഴുമിപ്പിക്കുവാന്‍

മുറ്റത്തെ കാശിത്തുമ്പയില്‍

ഒടുവില്‍ വിരിഞ്ഞ പൂവിനു ഏതു നിറമെന്നറിയാന്‍

അധികാരം കൊന്ന തരുണന്റെ ജഡം

മറവിയുടെ ഏതാഴത്തിലെന്നറിയാന്‍

തടവറയിലേക്കയച്ചു മടങ്ങി വന്ന കത്ത്

ശരിയായ വിലാസത്തില്‍ വീണ്ടുമയയ്ക്കാന്‍

പാതി വായിച്ച നോവലിലെ നായകന്‍ ഒടുവില്‍

തട്ടിക്കൊണ്ടു പോകപ്പെട്ട അച്ഛനമ്മമാരേ

കണ്ടെത്തിയോ എന്നറിയാന്‍

തിരിച്ചു വരും

നാട്ടു വര്‍ത്തമാനങ്ങളിലേക്കും

ഉത്സവ മേളങ്ങളിലേക്കും

പഴയ കിളിക്കൊഞ്ചലുകളിലേക്കും

ആര്‍ക്കറിയാം

ജീവിതത്തിലേക്കു തന്നെ.....

ഉള്ളടക്കം - സെബാസ്റ്റ്യന്‍

എത്ര ഇഷ്ടപ്പെടാം
ഒരാള്‍ക്ക് ഒരാളെ????

ഉള്ളിന്‍റെ അറയില്‍
മറ്റയാളെ
മുഴുവനോടെ അടച്ച്
താക്കോല്‍ മറ്റേതോ
ഭൂമിയിലേക്ക്‌ കളഞ്ഞ്,,,,

എല്ലാ അറകളെയും അടയ്ക്കാവുന്ന
ഒരു വലിയ അറയാകാം
ഒരാളുടെ ഉള്ള്.
അയാളും
അത്രത്തോളും വലുതായ്
അതിനുള്ളില്‍..

അന്ന് വലിച്ചെറിഞ്ഞ താക്കോല്‍
കണ്ടു പിടിക്കല്ലേ കാലമേ
അടഞ്ഞ പടി ഈ ഉള്ള്
അങ്ങനെ.....

കങ്കാരു - കുരീപ്പുഴ ശ്രീകുമാര്‍

കവിതയുടെ കങ്കാരുക്കീശയിലിരുന്നു ഞാന്‍

ദുരിതങ്ങള്‍ തന്‍ സാക്ഷിയായ് സഞ്ചരിക്കുന്നു

ഒരു വസന്തത്തിന്റെ ദ്വീപിലേക്കെന്നെയും

വഴി തെറ്റിയെങ്കിലും കൊണ്ടു പോവില്ലമ്മ.

ഇവിടെ ഗ്രീഷ്മങ്ങളേയുള്ളൂ,നട്ടുച്ചയും

നിലവിളികളും ചേര്‍ന്നൊരുക്കുന്നു കുരുതികള്‍

മിഴി കൊഴിഞ്ഞിടവഴിയില്‍ വീഴുന്ന പകലുകള്‍

തുഴയൊടിഞ്ഞോടുവില്‍ച്ചുഴിക്കുള്ളിലാവുന്ന

ഹൃദയ ബന്ധങ്ങള്‍ ,ഇണപ്പക്ഷി തന്‍ സ്നേഹ -

രഹിതമാം ചിന്തയാല്‍ പുകയുന്ന കാവുകള്‍.

നിറുകയില്‍ പൂവാര്‍ന്ന ജലസര്‍പ്പമാകുന്നു

നില വിളക്കിന്‍ തടാകങ്ങളില്‍ ജീവന്റെ -

യെഴുതിരികള്‍,ഓര്‍മ്മപ്പറമ്പ് വിട്ടിഴയുന്ന-

ദിന രേഖയേറിക്കടക്കുന്നു രാവുകള്‍.

മരണഗിരി ചുറ്റിക്കിതയ്കും നിലാവുകള്‍

പഥികന്റെ ഭാണ്ഡം പൊലിക്കുന്ന നോവുകള്‍.

ഉടയും കിനാവുമായുത്രാട രാത്രികള്‍

ഉലയില്‍ പഴുക്കുന്ന സംഗീത മാത്രകള്‍ .

നിറയെ മോഹത്തിന്‍ ശവങ്ങള്‍ പുതച്ചു കൊ -

ണ്ടിവിടെയൊഴുകുന്നു ദു:ഖത്തിന്‍ മഹാനദി.

കനല്‍ വഴിയിലൂടമ്മ പോകുന്നു പിന്നെയും

കരിയും മനസ്സിന്റെ സാക്ഷിയാവുന്നു ഞാന്‍ .

ജനലരികിലാരോ മറിഞ്ഞു വീഴുന്നുണ്ട്‌

ജനുവരി സന്ധ്യയോ സാഗര കന്യയോ ?

നിലവറയിലാരോ തകര്‍ന്നു തേങ്ങുന്നുണ്ട്

നില തെറ്റിയെത്തിയ വര്‍ഷ പ്രതീക്ഷയോ ?

കടല്‍ കാര്‍ന്നു തിന്നും തുരുത്ത് കാണുന്നുണ്ട്

തിരയില്‍ തകര്‍ന്നതേതുണ്ണി തന്‍ സ്വപ്നമോ?

വലതു ദിക്കില്‍ മുറിപ്പാടിന്റെ കുരിശുമായ്

ഭടനൊരാളായുധത്തേപ്പുണര്‍ന്നീടുന്നു.

ഇടതു ദിക്കില്‍ കൊടികള്‍ കത്തിച്ചു കൊണ്ടൊരാള്‍

ജനപര്‍വതത്തെയിളക്കിയോടിക്കുന്നു .

വിരലിന്റെ ചലനത്തിനൊപ്പമിരു പാവകള്‍

പ്രണയം കുടിച്ചു നൂല്‍തുമ്പില്‍ കിടക്കുന്നു .

വിട വാങ്ങുവാന്‍ പടിയില്‍ മുട്ടുന്ന പ്രാണന്റെ

തുടിയില്‍ കുടുങ്ങിയൊടുങ്ങുന്നു വാസ്തവം .

മഴയുപേക്ഷിച്ച മണല്‍ക്കാട്ടിലൂടമ്മ

മകനെയും കൊണ്ടു കുതിക്കുന്നു പിന്നെയും

ചുഴികള്‍ ചൂണ്ടുന്നിടത്തു തീപ്പൊരികളും

പഴയ സംഘത്തിന്‍റെയസ്ഥികൂടങ്ങളും

മണ്‍തരിയുയര്‍ത്തുന്ന വന്‍ഗോപുരങ്ങളും

കണ്ണു വേവുന്ന വിദൂര ദൃശ്യങ്ങളും

മണലുമാകാശവും ചേരുന്നിടത്ത്‌ പോയ്‌

മറയുന്ന സൂര്യന്‍റെ പൊള്ളിയ ശരീരവും

അടിമകള്‍ ചങ്ങലച്ചുമടുമായ് മൃത്യുവിന്‍

പൊടിവിരിപ്പിന്മേലമര്‍ന്ന ചരിത്രവും

അറിവിന്റെ മുള്ളും മുടിയും വിഴുങ്ങി ഞാന്‍

തുടരെ വിങ്ങുമ്പോള്‍ കിതയ്ക്കുന്നോരമ്മയെന്‍

ചെവിയില്‍ മന്ത്രിച്ചു -

‘നിനക്കിറങ്ങാനുള്ള സമയമായ് ’

കാഴ്ച നശിച്ചിരിക്കുന്നു ഞാന്‍ .

മുരിങ്ങ - സച്ചിദാനന്ദന്‍

തെക്കു പുറത്തെ മുരിങ്ങമരം
എനിക്ക് നല്ല ഓര്‍മ്മയുണ്ട്
അതിന്‍റെ ഇലകളുടെ പച്ചപ്പ്‌
പിന്നെ ഞാന്‍ കണ്ടതു കാശിയില്‍
ഗംഗയുടെ നെയ്ത്തുകാര്‍ അവ
പട്ടാക്കി മുന്നിലേക്കിട്ടു തന്നു

മുരിങ്ങയില്‍ പൂക്കള്‍ പെരുകുമ്പോള്‍
ഞാന്‍ മാനത്തേയ്ക്ക് നോക്കും
നക്ഷത്രങ്ങള്‍ അവിടെത്തന്നെയുണ്ടോ
എന്നറിയാന്‍.
പിന്നെ ഓരോ നാളും നീണ്ടു വരുന്ന
ആ പച്ച വിരലുകള്‍
ഒരു ദിവസം അരിവാള്‍ത്തോട്ടിയില്‍ കുരുങ്ങി
തങ്ങള്‍ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ടിരുന്ന അതേ
ഭൂമിയിലേക്ക്‌ വീണു പോകുമെന്നറിയാത്തവ.
എത്ര രക്ത ശൂന്യമായ മരണം,വെറും പച്ച

പക്ഷെ ചെണ്ടക്കോലുകള്‍ ഈമ്പിക്കുടിക്കുമ്പോള്‍
എത്ര പൂരങ്ങള്‍ നാവില്‍!
കുരുക്കള്‍ നാവില്‍ത്തടയുമ്പോള്‍
എത്ര മദന രാവുകള്‍ തൊണ്ടയില്‍!

ആ മുരിങ്ങ ഇന്നില്ല
അതിന്‍റെ കാല്‍ക്കലിരുന്നു കളിക്കാറുള്ള
കുട്ടിയുടെ കല്ലും കക്കയും
അന്‍പത്തേഴു മഴകളിലൊലിച്ച് പോയി
പിന്നെ,ചിതറിയ ചില വളപ്പൊട്ടുകള്‍
അവ മണ്ണിന്നടിയിലിപ്പോഴും കണ്ടേക്കും
ഇവിടെത്തന്നെ വളര്‍ന്നു പൂത്ത
മറ്റൊരു മുരിങ്ങയുടെ നിഴലില്‍
ആവിഷ്ട കൗമാരത്തിന്‍റെ
ഒരാകസ്മിക ജ്വാലയില്‍ പൊള്ളി
മറ്റൊരു പാവാടക്കാരിയുടെ കൈത്തണ്ടയില്‍ നിന്നു
സ്വയം പൊടിഞ്ഞു വീഴുന്നതും സ്വപ്നം കണ്ട് ....

ഏലസ്സ് - എ അയ്യപ്പന്‍

ചുവന്ന കണ്ണുകളുള്ള

മന്ത്രവാദിനി

ഒരേലസ്സു ജപിച്ചു തന്നു .

ഇതരയില്‍ കെട്ടുക

ഭയരഹിതമായ ജീവിതത്തിന്

ഇതുപകരിക്കും

വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ

ഏലസ്സ് വാങ്ങി

കറുത്ത ചരടില്‍ കോര്‍ത്ത്‌

അരയില്‍

അരഞ്ഞാണമാക്കി

അന്നുറങ്ങിയില്ല

അരക്കെട്ട് പൊള്ളി

അന്ധകാരത്തിലൂടെയോടി

ആഴിയില്‍ മുങ്ങി

അഗ്നിയെ അണയ്ക്കുവാനാകാതെ

എരിഞ്ഞു കൊണ്ടോടി

കറുത്ത മയില്‍ നൃത്തമാടി

പാറ പിളരുന്ന പൊട്ടിച്ചിരി കേട്ടു

ഭസ്മത്താല്‍ മുങ്ങിയവന്റെ

നഗ്ന താണ്ഡവം കണ്ടു

സംഭാരത്തിന്റെ മണ്‍പാത്രം

മുന്നില്‍ വീണു പൊട്ടിയപ്പോള്‍

നിശ്‍ചലതയുടെ ഒരു പുറ്റിലേക്ക്

ഉരഗത്തെ പോലെ ജൈവമിഴഞ്ഞു

ശരീരത്തിന്റെ രത്യയിലൂടെ

പല്‍ച്ചക്രങ്ങളുടെ രഥം പാഞ്ഞു പോകെ

ദുര്‍ദേവതകളുടെ ചരട് പൊട്ടി

ധവളധാരിയായ

പ്രഭാതമെത്തി .

ഇത്തിരിനേരത്തേയ്ക്ക്‌ -പവിത്രന്‍ തീക്കുനി

പുലര്‍ച്ചയ്ക്കുമുമ്പേ
പാഞ്ഞുപോകും വണ്ടിയില്‍
ആള്‍ത്തിരക്കിലൊറ്റയ്ക്കിരിക്കുവോളേ..
പുറത്തേയ്ക്കു കൊഴിഞ്ഞ
നിന്‍റെ മിഴികളോടല്ല
കോതിയൊതുക്കി വകഞ്ഞുവക്കാത്ത
ചെമ്പന്‍ മുടിയിലെ വാടിയ മുല്ലകളോടല്ല
വെള്ളിരോമങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ്‌
മെല്ലിച്ചുണങ്ങിയ കണങ്കാലുകളോടല്ല
തട്ടിയുരഞ്ഞേതുമാത്രയും പൊട്ടിയേക്കാവുന്ന
കുപ്പിവളകളോടല്ല
ഉലഞ്ഞുമുഷിഞ്ഞ ഉടുപ്പുകള്‍ക്കുള്ളില്‍
ഉദയംകാക്കുമുന്മാദങ്ങളോടല്ല,
നിന്നോടുമല്ല..
എന്‍റെ പെങ്ങളേ
കാലങ്ങളായി നിന്‍റെ കരളിലിരുന്ന്‌
നനഞ്ഞു നനഞ്ഞു മരവിച്ചതിനോടാണ്‌
ഇത്തിരിനേരത്തേക്കെങ്കിലും
വന്നിരുന്നൂടെ എന്‍റെ കവിതയില്‍
ഇത്തിരി തീകാഞ്ഞു പൊയ്ക്കൂടേ?

മനസ്വിനി - ചങ്ങമ്പുഴ കൃഷ്ണപിള്ള

മഞ്ഞത്തെച്ചി പൂങ്കുല പോലെ

മഞ്ജിമ വിടരും പുലര്‍കാലേ,

നിന്നൂലളിതേ, നീയെന്മുന്നില്‍

നിര്‍വൃതി തന്‍ പൊന്‍കതിര്‍പോലെ!

ദേവ നികേത ഹിരണ്മയമകുടം

മീവീ ദൂരെ ദ്യുതിവിതറി

പൊന്നിന്‍ കൊടിമരമുകളില്‍ ശബളിത-

സന്നോജ്ജ്വലമൊരു കൊടി പാറി!

നീലാരണ്യ നിചോള നിവേഷ്ടിത-

നിഹാരാര്‍ദ്രമഹാദ്രികളില്‍,

കല്യലസജ്ജല കന്യക കനക-

ക്കതിരുകള്‍കൊണ്ടൊരു കണിവെയ്ക്കേ

കതിരുതിരുകിലൂമദൃശ്യ ശരീരകള്‍.

കാമദ കാനന ദേവതകള്‍

കലയുടെ കമ്പികള്‍ മീട്ടും മട്ടില്‍

കളകളമിളകീ കാടുകളില്‍!

മഞ്ഞല മാഞ്ഞിളവെയ്ലൊളിയില്‍,ദല-

മര്‍മ്മരമൊഴുകീ മരനിരയില്‍

ഈറന്‍ തുകിലില്‍ മറഞ്ഞൊരു പൊന്നല

പാറി മിനുങ്ങിയ തവഗാത്രം.

മിത്ഥ്യാവലയിത സത്യോപമരുചി

തത്തി ലസിച്ചൂ മമ മുന്നില്‍!

ദേവദയാമയ മലയജശകലം

താവിയ നിന്‍ കുളിര്‍നിടിലത്തില്‍.

കരിവരിവണ്ടിന്‍ നിരകള്‍ കണക്കെ-

ക്കാണായ്പ്പരിചൊടു കുറുനിരകള്‍!

സത്വഗുണശ്രീഃചെന്താമര മലര്‍

സസ്മിതമഴകില്‍ വിടര്‍ത്തിയപോല്‍,

ചടുലോല്‍പല ദളയുഗളം ചൂടി-

ചന്ദ്രിക പെയ്തൂ നിന്‍വദനം!

ഒറ്റപ്പത്തിയോടായിരമുടലുകള്‍

ചുറ്റുപിണഞ്ഞൊരു മണിനാഗം

ചന്ദനലതയിലദോമുഖശയനം

ചന്ദമൊടിങ്ങനെ ചെയ്യുമ്പോള്‍,

വിലസീ, വിമലേ ചെറിയൊരു പനിനീ-

രലര്‍ ചൂടിയ നിന്‍ ചികുരഭരം!

ഗാനം പോല്‍, ഗുണകാവ്യം പോല്‍ മമ

മാനസമോര്‍ത്തു സഖി നിന്നെ....

തുടുതുടെയൊരു ചെറു കവിത വിടര്‍ന്നു

തുഷ്ടിതുടിക്കും മമ ഹൃത്തില്‍!

ചൊകചൊകയൊരു ചെറുകവിത വിടര്‍ന്നൂ

ചോരതുളുമ്പിയ മമ ഹൃത്തില്‍!

മലരൊളി തിരളും മധുചന്ദ്രികയില്‍

മഴവില്‍ക്കൊടിയുടെ മുനമുക്കി,

എഴുതാനുഴറീ കല്‍പന ദിവ്യമൊ-

രഴകിനെ, എന്നെ മറന്നൂ ഞാന്‍!

മധുരസ്വപ്ന ശതാവലി പൂത്തൊരു

മായാലോകത്തെത്തീ ഞാന്‍!

അദ്വൈതാമല ഭാവസ്പന്ദിത-

വിദ്യുന്മേഘല പൂകീ ഞാന്‍!....

രംഗം മാറി-കാലം പോയീ,

ഭംഗംവന്നൂ ഭാഗ്യത്തില്‍

കോടിയവസൂരിയിലുഗവിരൂപത

കോമരമാടീ നിന്നുടലില്‍.

കോമളരൂപിണി, ശാലിനി, നീയൊരു

കോലം കെട്ടിയമട്ടായി.

മുകിലൊളിമാഞ്ഞൂ, മുടികള്‍ കൊഴിഞ്ഞൂ

മുഖമതി വികൃതകലാവൃതമായ്,

പൊന്നൊളി പോയീ കാളിമയായി;

നിന്നുടല്‍വെറുമൊരു തൊണ്ടായീ.

കാണാന്‍ കഴിയാ-കണ്ണുകള്‍ പോയീ;

കാതുകള്‍ പോയീ കേള്‍ക്കാനും!

നവനീതത്തിനു നാണമണയ്ക്കും

നവതനുലതതന്‍ മൃദുലതയെ,

കഠിനം!- ചീന്തിയെറിഞ്ഞാരടിമുടി

കടുതലരാകിന വടുനിരകള്‍!

ജാതകദോഷം വന്നെന്തിന്നെന്‍

ജായാപദവി വരിച്ചൂ നീ?

പലപലരമണികള്‍ വന്നൂ, വന്നവര്‍

പണമെന്നോതി-നടുങ്ങീ ഞാന്‍.

പലപലകമനികള്‍ വന്നൂ, വന്നവര്‍

പദവികള്‍ വാഴ്ത്തീ- നടുങ്ങീ ഞാന്‍

കിന്നരകന്യകപോലെ ചിരിച്ചെന്‍-

മുന്നില്‍ വിളങ്ങിയ നീ മാത്രം,

എന്നോടരുളി: "യെനിക്കവിടുത്തെ-

പ്പൊന്നോടക്കുഴല്‍ മതിയല്ലോ!....

നിന്നുടെ പുല്ലാങ്കുഴലിതെനിക്കോരു

പൊന്നോടക്കുഴലാണല്ലോ!. ...."

പുളകമണിഞ്ഞിട്ടുടനടി ഞാനൊരു

പുതുലോകത്തിലെ യുവ നൃപനായ്.

ഇന്നോ ഞാനാ നാടുഭരിക്കും

മന്നവനല്ലോ, മമനാഥേ!

നീയോനിഹതേ, നീയോ?-നിത്യം

നീറുകയാണയി മമ ഹൃദയം.

കണ്ണുകളില്ല, കാതുകളില്ല-

തിണ്ണയില്‍ ഞാന്‍ കാല്‍ കുത്തുമ്പോള്‍,

എങ്ങനെ പക്ഷേ വിരിപ്പൂ ചുണ്ടില്‍

ഭംഗിയിണങ്ങിയ പുഞ്ചിരികള്‍?

അന്ധതകൊണ്ടും ഭവനം സേവന-

ബന്ധുരമാക്കും പൊന്‍തിരികള്‍?

അപ്പൊന്‍തിരികള്‍ പൊഴിഞ്ഞു വെളിച്ചം;

തപ്പുന്നോ പിന്നിരുളിതില്‍ ഞാന്‍?...

ദുര്‍വ്വാസനകളിടയ്ക്കിടെയെത്തി-

സര്‍വ്വകരുത്തുമെടുക്കുകിലും,

അടിയറവരുളുകയാണവയെന്നോ-

ടൊടുവില്‍-ശക്തിതരുന്നൂ നീ!

പ്രതിഷേധസ്വര മറിയാതെഴുമ-

പ്രതിമഗുണാര്‍ദ്ര മനസ്വിനി നീ

എങ്കിലുമേതോ വിഷമ വിഷാദം

തങ്കുവതില്ലേ നിന്‍കരളില്‍?

ഭാവവ്യാപക ശക്തി നശിച്ചോ-

രാവദനത്തിന്‍ ചുളിവുകളില്‍

ചില ചില നിമിഷം പായാറില്ലേ

ചിന്ത വിരട്ടിയ വീര്‍പ്പലകള്‍?

നിന്‍കവി,ളമലേ, നനയുന്നില്ലേ

നീ കുടികൊള്ളും വിജനതയില്‍?

കൊടുകാറ്റലറിപ്പേമഴ പെയ്തിടു-

മിടവപ്പാതി പ്പാതിരയില്‍

ശാരദ രജനിയിലെന്നതുപോല്‍, നീ

ശാലിനി, നിദ്രയിലമരുമ്പോള്‍.

അകലത്തറിയാത്തലയാഴികള്‍ത-

ന്നകഗുഹകളില്‍ നിന്നൊരു നിനദം,

പരുകിപ്പെരുകി വരുമ്പോലെന്തോ

സിരകളെയൊരു വിറയറിയിയ്ക്കേ.

കാട്ടാളന്‍ കണയെയ്തൊരു പൈങ്കിളി

കാതരമായിപ്പിടയുമ്പോല്‍,

പിടയാറില്ലേ നിന്‍ഹതചേതന

പിടികിട്ടാത്തൊരു വേദനയില്‍?....

വര്‍ണ്ണം, നിഴലു, വെളിച്ചം, നാദം

വന്നെത്താത്തൊരു തവ ലോകം

അട്ടിയി,ലട്ടിയി,ലിരുളിരുളിന്‍മേല്‍

കട്ടപിടിച്ചൊരു പാതാളം!

ഇല്ലൊരു തൈജസകീടം കൂടിയു-

മെല്ലാ,മിരുളാണിരുള്‍ മാത്രം!

മമതയിലങ്ങനെ നിന്നരികേ ഞാന്‍

മരുവും വേളയി,ലൊരുപക്ഷേ,

നീലനിലാവിലെ വനമേഖലപോല്‍

നിഴലുകളാടാമവിടത്തില്‍!

തെല്ലിടമാത്രം-പിന്നീടെല്ലാ-

മല്ലാ,ണെന്തൊരു ഹതഭാഗ്യം!

നിന്‍ കഥയോര്‍ത്തോര്‍ത്തെന്‍ കരളുരുകി-

സ്സങ്കല്‍പത്തില്‍ വിലയിക്കേ,

ഏതോനിര്‍വൃതിയിക്കിളികൂട്ടി

ചേതനയണിവൂ പുളകങ്ങള്‍!

വേദന, വേദന, ലഹരിപിടിക്കും

വേദന-ഞാനിതില്‍ മുഴുകട്ടേ!

മുഴുകട്ടേ, മമ ജീവനില്‍ നിന്നൊരു

മുരളീ മൃദൂരവമൊഴുകട്ടേ